بود که بار دگر بشنوم صداي تو را ؟
ببينم آن رخ زيباي دلگشاي تو را ؟

بگيرم آن سر زلف و به روي ديده نهم
ببوسم آن سر و چشمان دل رباي تو را

ز بعد اين همه تلخي که مي کشد دل من
ببوسم آن لب شيرين جان فزاي تو را

کي ام مجال کنار تو دست خواهد داد
که غرق بوسه کنم باز دست و پاي تو را

مباد روزي چشم من اي چراغ اميد
که خالي از تو ببينم شبي سراي تو را

دل گرفته ي من کي چو غنچه باز شود
مگر صبا برساند به من هواي تو را

چنان تو در دل من جا گرفته اي اي جان
که هيچ کس نتواند گرفت جاي تو را

ز روي خوب تو برخورده ام ، خوشا دل من
که هم عطاي تو را ديد و هم لقاي تو را

سزاي خوبي نو بر نيامد از دستم
زمانه نيز چه بد مي دهد سزاي تو را

به ناز و نعمت باغ بهشت هم ندهم
کنار سفره ي نان و پنير و چاي تو را

به پايداري آن عشق سربلندم قسم
که سايه ي تو به سر مي برد وفاي تو را

هوشنگ ابتهاج